Ik begon met duiken in 1949.. In England was GEEN materiaal te krijgen en bij mijn weten waren er geen boeken over duiken (sport- of professioneel). Waarom dan toch onderwater gaan? Het zal vreemd klinken maar in de bibliotheek vond ik een boek uit 1930 van dr William Beebe 'One-Mile Down' over zijn Bathysphere. Niet dat er een aanleiding was om expeditie te herhalen. Zitten in een stalen bol, bungelend in de zee aan anderhalve kilometer kabel leek me net zo aantrekkelijk als naar de tropen reizen in een iglo. Echter, er was ook een ingekleurde foto van de beste man waarop hij over de de zeebodem bij Bermuda liep, omgeven door veelkleurige vissen. Hij droeg een duikhelm, vastgegespt zoals bij griekse sponzenduikers, met een luchtslang en loden laarzen. Ik was voor de rest van mijn leven verslaafd.
Experimenteren, en het maken van primitieve uitrustingstukken hielden me die eerste jaren onder water. In 1952 bestond mijn uitrusting uit flippers, masker, snorkel, een omgebouwde DSEA (Davis Submarine Escape Apparatus) en een zwembroek. Vanuit Frankrijk en Italië kwam soms wat materiaal binnen druppelen. Kortom, tot '52 geen duiker te bekennen. Advertenties in de krant - geen resultaat. Artikel voor het plaatselijke nieuwsblad - geweigerd wegens absurde inhoud en geen plaatselijk belang.
Frustratie. Eind '53, Ik hoor van een vreemde nieuwe club genaamd 'British Sub Aqua Club'. Na verschillende gesprekken met de Founders Oscar Gugen en Peter Small, besloten wij dat ik een vereniging op zou richten! - met de belofte van een Aqualung als ik nog 23 leden kon vinden. Het kranteartikel uit het stof gehaald en, zinspelend op het bezit van de Aqualung, geplaatst gekregen in de plaatselijke krant. Dit leverde 24 leden en de Aqualung op - Southsea Sub-Aqua Club, vereniging nummer 9, bestond. Het nummer was hoger dan het had kunnen zijn maar ten slotte had ik wel de Aqualung losgepeuterd.

Zomer 1954. Southsea telde nu ca 60 leden ( 40 vooruit betalend, 20 later). Wij waren zeer actieve duikers. Expedities per bus, veerdienst en trein naar stekken op Isle of Wight en met gehuurde vissersboten. Ook waren er 2 trainingsavonden per week; er waren inmiddels 3 automaten! Maar tegen juli - augustus werd ik bezorgd. De eerste zomer was fantastisch, maar hoe gaat het in de eerste winter?

Het had vijf jaar geduurd om een duikclub van de grond te krijgen met als enige bron van inkomsten de toeslag op de zwembadkaartjes ( de BSAC pikte de contributies in). De hele club zou kunnen leeglopen als de leden zes maanden lang alleen maar baantjes konden trekken in het zwembad. Ik had geen idée of het enthousiasme van mijn clubgenoten zou standhouden ondanks de geweldige zomer. Er waren nog geen duikpakken, wij bibberden slechts. Ik moest iets bedenken om de vereniging bij elkaar te houden tot de volgende zomer. Ik bedacht verschillende activiteiten maar verwierp ze net zo vlug. Te ruw of te gewelddadig, te veel materiaal, oncontroleerbaar, onpraktisch, onbetaalbaar, schade aan spelers of het bad, te zwaar of onhandig om met de bus of op de fiets mee te slepen (gewone mensen hadden toen nog geen auto's) Bovendien moest ik de zwembad-directeur ervan overtuigen dat wij zijn kostbare tegels niet zouden vernielen en hem niet aansprakelijk zouden houden als wij onszelf 'verdronken'. Toen ik voor het eerst met een dike trui probeerde warm te blijven onder water moest ik deze van de badmeester uit doen omdat ik ermee zou zinken ……... Ten slotte had ik, alles overwegend, bedacht wat er nodig was om een competitieve sport voor onze Winter te ontwikkelen. Probleem: zonder hulp kon ik niet verder. Bedenken is één ding, uitvoeren een ander.

Op een avond na de training, rond 9:30, stapten zes van ons uit de bus. Jack en Ena Willis, Frank en Hazel Lilleker plus mijn vrouw Sylvia en ikzelf, (de vrouwen waren actieve leden van de Club). Ik vertelde hen dat ik een idee had voor een wintersport dat we uit konden werken. Zij vonden dit een goed idee en we trokken naar het huis van Jake en Ena omdat hun babysitter naar huis moest. Aan de keukentafel bij en kop thee legde ik mijn plan uit: acht spelers per team, een rond loden gewicht dat naar de overkant van het bad bewogen moet worden met een stick die gevormd is naar de loden schijf . De naam Octopus ( naar de acht spellers) Squid (klinkt als 'slid' of 'slide') voor de schijf en Cuttle (rijmt op 'scuttle') voor de goal. Allemaal leden van dezelfde familie (octopus, pijlinktvis, sepia). Onder veel discussie en ontelbare koppen thee kreeg de sport zijn vorm. Tijdens de discussie werd het voortbewegen van SQUID, consequent 'pushen' genoemd, dus werd de stick de PUSHER. Bingo: Ik had al 'PUS' , dus plak een H aan de Octopus en ik had OCT-O-PUSH. Acht spellers die duwen. De Cuttle werd vervangen door Gully voor de goal. Er moest nog material ontwikkeld worden. De Pushers en de Squid. Deze taak viel aan Jack Willis en Frank Lilliker. Jack zou de Squid maken voor dat de Pushers door Frank ontworpen zouden worden. We wisten dat de Pusher de Squid voor ca één derde moest omvatten zodat de Squid afgespeeld kon worden en niet zou blijven haken achter de uiteinden van de Pusher. Jack moest een geschikte mal vinden om het lood te gieten. Ik geloof dat een oud snoepblik uiteindelijk werd gebruikt. Tweede probleem was het vinden van het lood. We vroegen onze leden hun lege loden tandpasta tubes in te leveren, -- jawel, tandpasta (1954 Let op: het was toen ook gebruikelijk om het tandvlees van baby's met kwikpoeder in te wrijven als de tandjes doorbraken). Mijn huisbaas raakte wat overbodig centimeters afvoerpijp kwijt maar Jack vond tenslotte genoeg. De Pushers werden toen naar Jacks maten gemaakt. De overblijvende vragen waren: Is het mogelijk dit spel te spelen? Schuift de squid makkelijk over de bodem? Is de Squid met de pusher over te spelen? Tot nu toe was alles theoretisch! Er was maar één manier om er achter te komen: In het zwembad.

Het eerste spelletje van de sport OCTOPUSH

Gewapend met de Squid, Pushers, en de spelregels op ons mededelingenbord dat we altijd meesjouwden (we hadden geen clubhuis) togen we naar het zwembad (het oude Portsmouth Guildhall Bad). John Ventham werd erbij gesleept en met Jack, Frank en mijzelf in een twee tegen twee konden we de werking van de Pusher samen met Squid en de speler beproeven. Het werkte en zo te zien waren er geen aanpassingen noodzakelijk om het als een levensvatbare sport te beschouwen. Gelukkig hadden we tijd om tot deze conclusie te komen want zodra de anderen in het bad merken dat de spullen er waren lagen ze in het water om het spel te proberen. Pas toen ik met ( niet zonder risico) hun 'bal' in beslag nam konden we globaal volgens de regels gaan spelen.

Op die avond werd OCTOPUSH geboren

Octopush werd vanaf dat moment regelmatig gespeeld, maar we verplaatsten het spel naar het bad van de Royal Marine in Eastney, het training bad voor commando's ( kano, vlotten en kikkers). We hadden zo goed als onbeperkte vrije toegang met af en toe professionele training door de mariniers. De langste training die ik me kan herinneren duurde van 7 tot 1 uur! Dit bad werd tot 6 uur een beetje verwarmd en wij gebruikten de restwarmte!! De afmetingen waren ideaal voor Octopush en ongeveer geljk an de huidigen maatstaven We speelden meestal onderling maar ook tegen bezoekers, vaak Bournemouth en Brighton. Om het lidmaatschap van de club te promoten hielden we Voorlichtingen en Galas waar Jack het spel uitlegde en wij Octopush demonstreerden en nog een aantal O/W spelen zoals ballonshieten met harpoen etc. In het publiek was ook een jonge man genaamd John Towse die later lid werd en in de jaren 70 de Nationale Octopush Ladder hielp organiseren. In mijn maandelijkse bijdrage aan Peter Small, de redacteur van het oorspronkelijke BSAC blad Neptune, over de clubactiviteiten stelde ik hem op de hoogte van het Southsea's nieuwe Octopush. Hij vermelde dit in het nummer van November 1954.

In 1954/55 gingen er veel verenigingen in oprichting of in prille beginstadia ten onder omdat training onmogelijk was. Badbeheerders lieten de basis uitrustingstukken, maskers, vinnen en snorkels niet in hun bad toe. Het kwam zo uit dat ik deze almachtige ambtenaren mocht gaan overtuigen van het tegendeel. Dit werd ook mijn taak in het National General Committee. Een paar van de vele -Gravesend - Stoke Newington - Woolwich - East Greenwich- West Ham - Birmingham - Halifax - Bradford -etc. etc. Slechts een stukje van de lange lijst met baden die de basisuitrusting niet toe lieten. Deze taak was primair voor de verbetering van de hele duiksport maar had ook invloed op mijn 'Abbreviated Rules for Octopush'.

Twee onderdelen in mijn Rules, die hier een direct gevolg zijn zijn:

1] In Rule 2. Geef ik aan: 'maar in geen geval crawl-slag'. De redden hiervoor is.

a] De Pusher wordt in de hand gehouden dus met de zwaai van een crawl-slag kan deze een speler geraakt worden. Hierbij was ik niet al te bezorgd voor blessures maar als glasscherven beschadigd masker in het water zouden komen zou dit grote problemen veroorzaken met de badbeheerder. Dit was de grootste zorg van deze geachte heren, samen met vervuiling.

b] Zoals eender genoemd kreeg Southsea instructie van marine 'kikkers'. Als gevolg flipperden de eerst Southsea duikers met gestrekte benen en knieën en maakten hoekduiken met de enkels tegen elkaar. Voor 'kikkers' is dit zowel voor een efficiënte beweging als om detectie te voorkomen. Voordeel hiervan was ook dat er weinig verstoring van het wateroppervlak was en samen met het verbod op crawlen gaf dit voor toeschouwers een beter zicht op wat er onder water gebeurde.

c] Het belangrijkste gevolg was dat het BSAC spelregelboek van 1954 het springen van de kant en de crawl-slag verbood.

2] In Rule 4, was de reden de badbeheerder tevreden te houden door geen metalen snorkels te gebruiken die maskers konden beschadigen. Bijkomend was het oorspronkelijk de bedoeling om te voorkomen dat de snorkel als extra Pusher zou worden gebruikt.

Er wordt wel gezegd dat het schuiven van een loodblok met de snorkel over de badbodem de oorsprong van Octopush vormde. Dit is nooit gebeurd.

Hoewel dit een logische ontwikkeling lijkt, is het in werkelijkheid een fantasie van de hedendaagse 'geschiedschrijvers'. Het kan eenvoudig niet zo gebeurd zijn.

1] De snorkels die in het algemeen in gebruik waren in de jaren '50 bestonden uit een geanodiseerde dunmetalen koperkleurige buis. Er waren twee typen. Beide hadden een u-vormig einde met een klein rubberen mondstuk. Bij één type was het andere einde ook u-vormig gebogen met een rubberen kooi waarin een ping-pong bal als afsluiter fungeerde, de andere was recht met een rubberen waterafsluiter. Wanneer er nieuwe leden kwamen, trots op hun luxe snorkels, moesten wij hen eerst leren dat hun longen niet vol zouden lopen met water als ze de afsluiters verwijderden. Zo ging dat toen. Buiten dat de snorkelbuis dun was en makkelijk indeukte schoof het mondstuk ook nog makkelijk van de buis af. Ik had de mijne met een strook papier vastgeklemd. Ook kon het, in plaats van los te komen, ook over de buis schuiven zodat je met vijf centimeter buis in je slokdarm zat. Uit het voorgaande blijkt dat het hoogst onwaarschijnlijk is dat we deze dure en tamelijk kwetsbare snorkels zouden gebruiken om een blok lood over de bodem te meppen. Een andere reden was dat wij er elk maar één hadden. Wij zouden om te ademen ons hoofd boven water moeten houden

2] De loodblokken voor onze Siebe,Gorman wogen 1 pond, waren onafgewerkt loodgietwerk en 2,5 cm dik. De gebogen kant van de snorkel was lang en ca 7 cm breed. Het zou niet mogelijk zijn om dit gewicht met een verticale hockey -achtige beweging voort te bewegen..

3] Tijdens de beschrijving van het spel door ons zessen is het woord 'hockey' nooit genoemd of zelfd overwogen.

Recappitulerend, lukte het mij om de Southsea club bij elkaar te houden? Ik kan niet zeggen of Octopush een rol speelde in het bijeen houden van Southsea, maar het werd een van de meest succesvolle verenigingen in Engeland. Zij won drie keer de begeerde Heinke Trofee. Twee keer won zij de Duiker Van Het Jaar Trofee, een keer door Alex McKee voor de ontdekking en aanzet tot berging van de 'Mary Rose', de andere door John Bevan die de diepste gesimuleerde duik maakte. Southsea levert nog steeds zeer goede Octopush spelers waarvan verschillende voor het nationele team en nu ook 2e generatie spelers.

In 1958 werkte ik in Maleisië en werd medeoprichter en Duikleider van de 'Malayan Sub -Aqua Club'. 40 leden, meest buitenlands, maakten kennis met Octopush in het badwater van Kula Lumpur. Ik vrag me vaak af of zij de sport meegenomen hebben naar hun eigen land..

Wel, dit is het, misschien wat langdradige, verhaal van mijn aandeel in Octopush, of Onderwater Hockey. Op dit punt betreur ik het constante gebruik van de eerste persoon enkelvoud, waarvoor mijn verontschuldigingen.. Kom, laat ik de originele Spelregels van Octopush tonen.

Het lijkt me dat ik bij het bouwen van deze web-pagina nogal heb doorgeratelt over bijkomstige zaken, maat voor de meesten van jullie bestaat is je vage kennis van de jaren '50 uit gebabbel van je ouders of gorootouders. Het waren inderdaad vreemde tijden. Veel is echter terzake. In 1954 bedacht ik 'het spel'. Hoe? Als ik het niet was geweest had een ander het gedaan en het even wijd verspreid. Je kunt het wiel maar één keer uitvinden. Ik denk dat ik het antwoord gevonden heb.

Het is onderdeel van de Chaos-theorie. Lang, lang geleden in Buiten-Mongolië sloeg een vlinder zijn vleugels uit. Dit veroorzaakte een keten van gebeurtenissen die er uiteindelijk toe leiden dat ik het stoffige oude boek van dr Beebe oppakte, eenclub oprichtte met twee oud collega's, --etc, etc, etc..

DIT WAS MIJN VERHAAL

Wat mij rest is nog

Alle Octopushers / Onderwaterhockeyers in verleden en heden toe te wensen:
Veel spelplezier!!

Postscript --- Mocht je een gebroken rib oplopen of je voortanden verliezen tijdens het spelen,

VERWIJT MIJ NIETS

HET IS DE SCHULD VAN DIE VERDOMDE VLINDER